Zwierzaku, zwierzaku.
Gdy wchodzę na Focha, rzadko kiedy decyduję się na czytanie tekstów pani Rączkowskiej, bo z większością z nich nie zgadzam się już u samych podstaw teoretycznych więc po co mam się denerwować? Przypadkiem przeczytałam jednak list oburzonej czytelniczki, komentarze do niego i tak trafiłam na tekst, który wzbudził takie oburzenie na portalu. Po zapoznaniu się z wszystkimi materiałami stwierdziłam, że nie wiem o co ta cała wojenka. Owszem, nie zgadzam się, jak zwykle, z redaktorką ale przypuszczam, że po prostu nie udało jej się za dobrze wyrazić wszystkich myśli, przez co czytelnicy odebrali ją jako hejterkę zwierząt. Zostawię jednak Focha Fochowi, bo po to mam bloga by być subiektywną i pisać o tym, na co mam ochotę. A dziś będzie o zwierzakach.
Lubię zwierzęta. Odkąd pamiętam, zawsze przynajmniej jedno było w domu. Z reguły wzięte z ulicy lub ze schroniska. Przygarnialiśmy psiaki a one odwdzięczały się ogromną porcją szczerej, psiej miłości. Wkrótce po ślubie zaadoptowaliśmy kota – szwendał się młody kociak po wsi, szukał jedzenia w śmietnikach ale miał coś takiego w sobie, że poza doraźną pomocą postanowiliśmy wziąć go do siebie.
Odwiedził weterynarza; został odrobaczony i podano mu antybiotyk na przeziębienie. Pozbawiliśmy go męskości, bo początkowo wychodził z domu a nie chcieliśmy a) znaczenia terenu w mieszkaniu, b) płodzenia przez niego kolejnych kociaków na osiedlu, o które nie wiadomo czy ktoś zadba. Dostał szlachetne imię Watson i stał się czwartym członkiem naszej rodziny.
Zazwyczaj go bardzo lubimy. Łasi się i cudnie mruczy. Przytula się w nocy a w dzień obserwuje ptaki na parapecie. Jest miłym towarzyszem chociaż mieliśmy kryzys. Po naszym powrocie z wakacji kot strzelił focha. Mimo że nie zostawiliśmy go samego, Watson obraził się a pokazywał nam to wyjątkowo irytujący sposób, bo załatwiając się poza kuwetą. Martwiłam się, że to może kwestia zdrowotna jednak tylko kupa lądowała poza kuwetą i to zazwyczaj pod naszym łóżkiem. Nerwy miałam straszne i ze złością mamrotałam, że oddam go na wieś. Sumienie nie pozwoliłoby mi zostawić go gdzieś samego albo oddać do schroniska ale samo gadanie, że dam go dziadkowi przynosiło ulgę, gdy wracałam do domu po całym dniu pracy i już od progu czułam (dosłownie!), że czeka mnie sprzątanie.
Tu muszę podziękować Mamie Marcinka, bo pokazała mi światełko w tunelu i wyjaśniła, że kot po prostu w ten sposób pokazuje swoją tęsknotę za nami. Watson dostał więc specjalną bonusową dawkę miziania za uszkami i pod brodą i nasz problem wkrótce się skończył. Zaskoczyło mnie jednak to, że kot może tak tęsknić. Do tej pory miałam większy kontakt z psami i byłam przekonana, że Watson, owszem, jest zadowolony, bo ma co jeść i są ludzie, którzy go głaszczą ale poza tym nie sprawiłoby mu różnicy, gdyby mieszkał z kimś innym. A tu, proszę jak przeżywał nasz wyjazd…
W fochowym tekście czytelników najbardziej oburzył fragment o leczeniu zwierząt; przez większość zrozumiany w ten sposób, że lepiej zwierzaka uśpić, żeby było na wakacje. Nie będę tłumaczyć autorki, bo sama napisała, że napisze drugi felieton na ten temat ale po części ją rozumiem. Biorąc jakiegolwiek zwierzę do domu, stajemy się za nie odpowiedzialni a w to wlicza się też leczenie. Niestety, w pewnym momencie może się okazać, że choroba jest już za bardzo rozwinięta i dalsza terapia nie przyniesie poprawy a przysporzy tylko dalszych cierpień. W takich wypadkach, chociaż z bólem serca, rozumiem, że uśpienie jest rozwiązaniem. Przeżywałam to kilka razy w przypadku naszych dwóch psiaków. Nowotwory, początkowo leczone, nawet przeprowadzano kilka razy operacje, w końcu wygrały i za radą weterynarza trzeba było podjąć trudną decyzję. To nie jest miłe i przyjemne. To boli a o zwierzaku pamięta się nawet po wielu latach ale czasem jest to jedyne rozwiązanie…
