Co wypada a co nie?
Stoję dziś przy jednej z bardziej ruchliwych ulic naszego miasta. Jest piękny, jesienny, ciepły dzień. Ja jestem zmarzluch a ubrałam się lekko, jednak temperatura powietrza nie przygotowała moich oczu na to, co miały za chwilę zobaczyć. Nie wpatruję się specjalnie w przechodniów. Ot, czasem zauważę, że jakaś dziewczyna ma fajne spodnie albo ładnie zrobione ombre na włosach. Zauważam też dzieci, zwłaszcza niemowlęta. Wiodę za nimi przez chwilę wzrokiem, przypomina mi się ciepło i zapach małej KoCórki, czuję ukłucie w sercu i to już koniec. Naprawdę nie zamierzałam patrzeć na tę kobietę ale jakoś tak wzrok mi poleciał i było za późno.
Zobaczyłam ją z daleka. Była w średnim wieku, ubrana w różne zielone odcienie, ogólnie prezentowała się miło i ładnie. Błąd! Zobaczyłam je z daleka – jej sutki, jak dumnie prężą się z odległości kilkunastu metrów. Zwieńczały duży i bez wątpienia nieco już styrany życiem biust, nic sobie nie robiąc z T-shirtu, który dzielnie próbował je zasłonić. W szoku odwróciłam wzrok, gdy mnie mijała. Wiadomo, nie będę się na kogoś gapić a już zwłaszcza na biust. Dziwnym trafem, minęłyśmy się znowu. Tym razem zwróciłam uwagę na innych przechodniów. Ich reakcje były podobne do moich; jeden chłopak idący po drugiej stronie ulicy aż wykręcał głowę za nią.
Nic osobiście nie mam do tej kobiety. Nie znam jej. Nie uważam, że fakt, iż przekroczyła już 30 miał wpływ na moją i innych przechodniów reakcję – wręcz przeciwnie – młode dziewczyny ( rekordzistka to chyba 14 widziana tego lata ) świecące pośladkami też nie wywołują we mnie przypływu pozytywnych uczuć i popierania takiego stylu ubierania. Nie wiem jaki cel miała ta kobieta. Może to był jakiś manifest przeciwko stanikom. Może męczą ją jakieś ciężkie przeżycia, tak że nawet nie myśli o tym, co na siebie wkłada. Nie ważne. Nie chodzi mi tu personalnie o nią a o reakcje przechodniów i to, co pojawiło się w mojej głowie po całym zdarzeniu.
Pierwsza myśl: a nie ciężko jej tak bez stanika chodzić? Słyszałam o dziewczynach z małym biustem, które nawet wolą nie nosić biustonoszy, bo jest im tak wygodnie. Powyżej jednak pewnego rozmiaru dźwiganie tych paru kilo nie jest już takie łatwe. Nawet w domu bardzo rzadko chodzę „na luzie”, bo mi po prostu ciężko bez podpórki w postaci stanika.
Może nie każdy z nas zwraca szczególną uwagę na ubiór ale jednak nasze sposób ubierania świadczy o nas. Spotkaną kobietę wzięłabym za feministkę albo osobę wyjątkowo niechlujną. Mówimy – nie oceniaj książki, po okładce więc nie oceniam a zamiast tego zastanowię: co by ludzie pomyśleli o mnie, gdybym tak chodziła ubrana w miejscu publicznym? Och, oczywiście niektórzy wyrażają wyjątkowo lekceważący stosunek do pewnych przyjętych norm, co często się kończy np. trudnością ze znalezieniem pracy, bo na każdą rozmowę kwalifikacyjną przychodzą w obszarpanych dresach pokazując tym samym swój stosunek do pracy. Nawet gdybym się tym nie przejmowała, to czy chciała bym się narażać na lubieżne spojrzenia mężczyzn a może nawet słowne i nie tylko zaczepki?
Swoją drogą, tematyka biustowa więc od nie mogłam zapomnieć o matkach karmiących. Wszystkie, które widziałam potrafiły nakarmić dziecko tak, by nie epatować nagością a dziecko mogło w komfortowych warunkach zostać nakarmione. Jednak wciąż zdarzają się przypadki, że ktoś podejdzie i zwróci uwagę. Dziś może nagości było mniej ale widok miał moim zdaniem wydźwięk znacznie bardziej seksualny niż karmiąca matka, o ile w ogóle można powiedzieć o karmieniu piersią w takim kontekście.A jednak w tym przypadku najprawdopodobniej mikt nie zwróci uwagi, wszyscy dyskretnie odwrócą wzrok, może poza nadmiernie pobudzonymi mężczyznami. Jaka jest różnica? I czy wypada pokazywać biust w taki sposób czy nie? Moje zdanie już chyba znacie…
