Mało filmów ciekawi mnie tej jesieni. Puszczają albo horrory, których nie znoszę, albo filmy, które światową premierę miały w tamtym roku lub wcześniej. Poza obowiązkowym dla mnie Hunger Games zainteresowała mnie jedna polska produkcja, jeden thriller, jeden dramat i jeden film z gatunku Sci-fi. Jeśli chodzi o Igrzyska Śmierci, to liczę na całonocny maraton z Read more…
Są dni, gdy jest cudownie. Dziecko współpracuje z rodzicem, pomaga, bawi się wesoło i nie psoci. Są też dni, gdy z bezsilności masz ochotę walić głową o chodnik a po wszystkim czujesz się jak wyprana z emocji ścierka. I trzeba to znieść. Taka sytuacja, któraś już w tym tygodniu: idę z KoCórką przez miasto. Trasa Read more…
Bociany niech już lecę do ciepłych krajów. Pszczółki niech zapylają kwiatki i robią miodek, żebym miała czym cieszyć się w zimne poranki. Rozmówkę o jajeczkach i plemniczkach przełóżmy na inny termin. W końcu raczej każdy z nas wie jak dochodzi do zapłodnienia. Jak nie w teorii, to w praktyce (hue, hue ). Mnie zastanawia jedno: Read more…
Już dawno odkryłam, że proszek, który brałam za cukier waniliowy kupowany w sklepie, jest tak na prawdę cukrem wanilinowym. Drobna różnica w nazwie a przecież wanilina znajduje się w rejestrze niebezpiecznych związków chemicznych – a przynajmniej tak twierdzi ciocia Wikipedia. Mimo to, jakoś nie po drodze było mi ze zrobieniem własnego cukru waniliowego. W końcu Read more…
Wracaliśmy z Poznania. W połowie drogi zgodnie uznaliśmy, że wypadałoby coś zjeść. Przez chwilę zastanawialiśmy się: Kalisz czy Sieradz, Sieradz czy Kalisz. Wybraliśmy miasto, które w drodze do stolicy Wielkopolski reklamowało się wielkim bannerem: Najstarsze miasto w Polsce. I tak zatrzymaliśmy się w Kaliszu. Pierwsze wrażenie: lepiej nie wyciągać lustrzanki. Obdrapane kamienice, z bram wyłaniają się podejrzani Read more…
Tego typu strony (“o mnie”) powstają po to, żeby sprzedać się jak najlepiej w kilku zdaniach. A przecież to niemożliwe. Poznanie drugiego człowieka wymaga czasu.
Spróbuję jednak podjąć wyzwanie 🙂
Coraz bliżej mi do 30. Mam dwie córy i męża, z którym robię biznesy, dzięki czemu mam swobodę pisania o rzeczach, o których niektórzy się boją.
Nie jemy mięsa, uczymy się jak być #lesswaste, a kiedy tylko mamy możliwość to jeździmy po Polsce i świecie podziwiając ten w sumime całkiem piękny świat.
Kiedyś byłam Świadkiem Jehowy i depresja po tym do tej pory odbija mi się czkawką, ale daję radę - czasem też o tym pisuję.
Nie bój się, nie zasypię cię spamem. Poinformuję Cię o najnowszym wpisie, czasem wyślę Ci wiadomość.