Mamy nie biorą zwolnienia. A może powinny?
Nie mam telewizji. Siłą rzeczy omija mnie tradycyjny spot reklamowy. I dobrze, bo szkoda marnować swój czas na te głupoty. Jeśli jednak czasem jestem u kogoś, kto właśnie ogląda telewizję i mogę sobie podejrzeć reklamy, to zawsze trafiam na coś inspirującego lub śmiesznego. Tym razem natchnieniem do wpisu była reklama Vics: Mama nie bierze zwolnienia.
https://www.youtube.com/watch?v=16UoycugD_Q
Nie mam nic przeciwko produktowi. Staram się na blogu nie polecać leków, ale nie będę ukrywać: zdarzyło mi się kupić produkty marki Vicks. Nie dostanie się też twórcom reklamy. Jakby nie było, przedstawili rzeczywistość. Faktycznie, kobiety często nie mogę skorzystać ze zwolnienia, ale chyba częściej po prostu nie chcą. I to im się dostanie bura, a przy okazji mi też.
Kobieta nie chce pozwolić sobie na słabość
Na początek weźmy pod analizę stereotypowego, chorego mężczyznę. Według memów i kobiecych opowieści, taki lekko przeziębiony misiaczek zamienia się w umierającego marudę. Żartobliwie narzekamy na ich zachowanie, ale skaczemy wokół nich, to podając herbatkę, to gotując rosołek, to głaskając po główce. Taki stereotypowy pan swoje wyleży i wyzdrowieje, a kobieta? Z życia chorej Sara:
-Co robisz? Odpoczywasz?
-No, tak, tak. Tylko wstałam na chwilę zmywanie wstawić i pralkę załadować. Przy okazji może odkurzę. Oj, trochę mi się w głowie zakręciło, ale jeszcze dokończę ten projekt. No, nie krzycz na mnie! Przecież leżę! Tylko wstałam powiesić pranie. No przecież nie może zostać w pralce, a ty późno wrócisz. Tak, już wracam do łóżka. Może umyję podłogę, eee, jednak nie dam rady. No, już leżę! Serio!.
Czemu jest nam tak trudno przyznać się do własnej słabości? Czy to kwestia feministycznej propagandy pod tytułem: Jak trzeba, to i sama wniosę lodówkę?
Zdaję sobie sprawę, że są na tym świecie samotne matki, które nie mają nikogo do pomocy. Albo takie, których mężowie tylko biorą, a jedyną pomoc jaką oferują, to omiatanie wzrokiem kurzy leżąc na kanapie. Ja jednak znam pełno mężczyzn, którzy do swoich kobiet podchodzą z miłością i troską. A jak nie ma tego faceta, to przecież jest też rodzina i przyjaciela. Dlaczego nie chcemy pozwolić sobie pomóc?
Nie jest łatwo, ale się uczę!
Staram się zaakceptować to, że nie jestem w stanie teraz zrobić wszystkiego. W najgorszych momentach, gdy nie byłam w stanie się podnieść z łóżka, dzwoniłam do rodziny i pytałam, czy mogą wziąć do siebie chociaż na kilka godzin. Nie dlatego, że miałam jej dosyć. Raczej czułam przymus by wymyślić jej jakąś zabawę inną niż oglądanie bajek. Z ciocią przynajmniej przewiezie się po mieście, odwiedzi babcię, wróci do domu wybawiona i szczęśliwa.
Mam taki charakter, że w trudnych sytuacjach zamykam się w sobie. Zazwyczaj dopiero po jakimś czasie jestem gotowa „przegadać” temat. Dużo wysiłku kosztuje mnie dzwonienie do rodziny, przyjaciół i po prostu rozmawianie. O tym, że coś boli, że coś jest nie tak. Czasem wręcz robię to specjalnie, trochę wbrew sobie, ale widzę, że otwiera mnie to na innych. Wychodzę ze swojej skorupy i już nie spinam się się, gdy ktoś chce mnie przytulić. Wychodzę z cichego zainteresowania, czyli „widzę, że coś ci jest, ale nie będę się narzucać” i coraz łatwiej przejawiać mi aktywną życzliwość. Ale najpierw musiałam sama sobie pozwolić „iść na zwolnienie”.
Baby, a właściwie panowie też, pozwólmy sobie na słabość i przyjmijmy pomoc od innych. W końcu jesteśmy tylko ludźmi.
