Od lat zmagam się z pewnym kompleksem. Dość dziwnym jak na mężatkę z ponad dziesięcioletnim stażem i dwójką dzieci, ale jak to z kompleksami bywa – nie są one zbyt racjonalne. Otóż, uważam, że nie umiem w życie, że jestem pierdołą, nieogarem, ciepłą kluchą i dziecięciem, które pobłądzi we mgle, gdy ktoś go nie trzyma Read more…
Jaki to był dziwny, męczący miesiąc! Zaczęłam od kwarantanny i zamknięcia firmy na ponad tydzień. Później wróciłam z dziewczynkami do miasta, ale w roli samotnej matki, bo Edwin praktycznie do końca miesiąca wciąż przebywał w zamknięciu. Nasze niechciane przygody z wirusem można nadrobić tu: Wymyślił pan sobie wirusa Zasłużył pan na taką karę Edwin nie Read more…
Góry czy morze? Takie to pytanie padło w mojej ostatniej rozmowie z teściową. I cóż z tego, że mnie ciągnie w góry, a ją nad Bałtyk, gdy obie mieszkamy w Polsce centralnej, czyli wszędzie mamy praktycznie jednakowo daleko, albo blisko. Zależy od podróżnika i jego lub jej nastawienia do świata. Pandemiczne czasy, wymagają pandemicznym rozwiązań. Read more…
Dwadzieścia osiem dni. Tyle czasu minęło odkąd zawiozłam mojego męża do szpitala z podejrzeniem koronawirusa. Nie, nie lecę do lekarza z każdym stanem podgorączkowym. Tak właściwie, to ja bardzo nie lubię się leczyć i robię to tylko w ostateczności, ale o tym dlaczego Edwin trafił do szpitala powstał już osobny wpis: Jak zachorowałem na chorobę, Read more…
Gdy piszę te słowa jestem już od ponad tygodnia w szpitalu. Z jednej strony mam wrażenie, że czas płynie bardzo szybko, a z drugiej dni zlewają się w całość i każdy z nich wygląda niemal identycznie. Teraz już wiem, że historia zakończy się pozytywnie, bo wszyscy moi bliscy są już przebadani, a ich wyniki są Read more…
Tego typu strony (“o mnie”) powstają po to, żeby sprzedać się jak najlepiej w kilku zdaniach. A przecież to niemożliwe. Poznanie drugiego człowieka wymaga czasu.
Spróbuję jednak podjąć wyzwanie 🙂
Coraz bliżej mi do 30. Mam dwie córy i męża, z którym robię biznesy, dzięki czemu mam swobodę pisania o rzeczach, o których niektórzy się boją.
Nie jemy mięsa, uczymy się jak być #lesswaste, a kiedy tylko mamy możliwość to jeździmy po Polsce i świecie podziwiając ten w sumime całkiem piękny świat.
Kiedyś byłam Świadkiem Jehowy i depresja po tym do tej pory odbija mi się czkawką, ale daję radę - czasem też o tym pisuję.
Nie bój się, nie zasypię cię spamem. Poinformuję Cię o najnowszym wpisie, czasem wyślę Ci wiadomość.